Zo'n 25 jaar geleden was het, dat ik het boek van Renate Rubenstein las. Mooi geschreven, prachtige stijl, alleen kon ik het allemaal niet zo plaatsen. Ja natuurlijk was er veel verdriet bij de scheiding, en alles moest verwerkt. Kwam daar ook nog een enge ziekte bij, maar later werd alles weer goed voor haar. En dan dat einde: "Ik heb heel veel te verliezen, en ben maar een klein beetje bang".
Ik ben nu 25 jaar ouder, en ik begrijp het. Niet alleen het einde, ook -vooral- het begin. Het rauwe sentiment dat geen plaats heeft, waar het ook vandaan komt. Scheiding, verdriet, een onzinnig verlangen naar iets of iemand, niet ingevulde gevoelens... Wat het ook is, het blijft hetzelfde.
Ik zit hier nu zelf, vol opgekropte gevoelens die geen weg vinden. Zonder hoop of vooruitzicht. Met alleen wat innerlijk geharrewar dat ik niet kan loslaten. Terwijl het momenteel enkel een lege droom is, niets meer...
Ik heb dus helemaal niets te verliezen, maar ik ben af en toe heel erg bang.
Liefs,
A.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten