Autisme

Natuurlijk surf ik regelmatig op zoek naar nieuws autisme en Ass, omdat het leven met intensief is zoek je naar andere -soms betere- wegen.

En dan lees je dit:
Holding therapie
Uitgangspunt van deze, intensieve, therapie is dat de autistische stoornis niet wordt veroorzaakt door genetische en/of neurologische factoren, maar door "een angst dominerende emotionele onevenwichtigheid", welke leidt tot sociaal terugtrekken en falen om van sociale interacties te leren. De onevenwichtigheid zou het resultaat zijn van een gebrek aan binding tussen moeder en kind. De behandeling is er op gericht deze binding tot stand te brengen door het kind stevig vast te houden, tot oogcontact te brengen en de gespannenheid van het kind te doorbreken tot het aangeeft dat het contact nodig heeft en daaruit genoegen put.

Zal ik hem nog eens herhalen? De onevenwichtigheid zou het resultaat zijn van een gebrek aan binding tussen moeder en kind.

en deze dan:
Tomatistherapie
De Tomatismethode maakt gebruik van een "psycho hearing test" waarbij een luistercurve, die gemanipuleerd kan worden, wordt vastgelegd. Deze luistercurve kan aanwijzen waar de problemen van het kind gesitueerd zijn. De stem van de moeder wordt overigens eveneens geanalyseerd. De filosofie is dat de "'sonische evolutieketen" helemaal vanaf het begin wordt gereconstrueerd, dat wil zeggen vanaf 4½ maand in de baarmoeder. De wil tot communicatie ontstaat volgens Tomatis in de baarmoeder. Indien deze communicatiedrang hier niet volledig tot rijping komt of verstoord wordt bij de geboorte of eerste levensjaren, zal het kind zijn selectiviteit sluiten. "Door het zich afweren van de omringende wereld kunnen allerlei ontwikkelings- en leermoeilijkheden ontstaan", aldus Tomatis. In deze theorie speelt selectiviteit dus een rol: het oor is niet in de juiste toestand om een perfecte analyse van de geluidstrillingen te maken. Een kind kan volgens Thomatis zijn selectiviteit sluiten om psychologische redenen.

Beseft de schrijver van dit artikel hoeveel tijd, moeite en aandacht moeders -een uitzondering niet te na gesproken-  in hun kind steken. Wat ze allemaal doen en bedenken om het weerbaar en minder angstig te maken. Hoeveel keer per nacht de nachtmerries en de onrust verdreven wordt. Hoeveel uren van het wakende bestaan naar het kind gaat? Hoeveel begeleiding, hoe weinig tijd er voor een eigen leven overblijft? Hoeveel veiligheid het kind uiteindelijk bij de moeder haalt? En u gaat mij een gebrek aan binding of een slecht stem/intonatie aanpraten? Misschien mag ik de schrijver een gebrek aan begrip aanpraten!
Vriendelijke groet,
A.

The Unbearable Lightness of Being

On pense que des liens formés sans réflexion se briseront sans peine. Mais quand on voit l’angoisse qui résulte de ces liens brisés, ce douloureux étonnement d’une âme trompée, cette défiance qui succède à une confiance si complète, et qui, forcée de se diriger contre l’être à part du reste du monde, s’étend à ce monde tout entier, cette estime refoulée sur elle-même et qui ne sait plus où se replacer, on sent alors qu’il y a quelque chose de sacré dans le coeur qui souffre, parce qu’il aime; on découvre combien sont profondes les racines de l’affection qu’on croyait inspirer sans la partager: et si l’on surmonte ce qu’on appel le faiblesse, c’est en détruisant en soi-même tout ce qu’on a de généreux, en déchirant tout ce qu’on a de fidèle, en sacrifiant tout ce qu’on a de noble et de bon. On se relève de cette victoire, à laquelle les indifférents et les amis applaudissent, ayant frappé de mort une portion de son âme, bravé la sympathie, abusé de la faiblesse, outragé la morale en la prenant pour prétexte de la dureté; et l’on survit à sa meilleure nature, honteux ou perverti par ce triste succès.

Extrait: Benjamin Constant - Adolphe - Préface de la troisième édition
Zo hoort u het ook eens van een ander...

Ergernis!

Onlangs las ik een artikel waar stress bij vrouwen als een modeverschijnsel uitgelegd werd. Waar -wij dames- bij gebrek aan beter wat hyperventileren om extra aandacht te krijgen. Needless to say dat ik daar bijna een hyperventilatie aanval van kreeg.
Stress als modetrent? Jammer genoeg is het voor een man onmogelijk om een keertje als vrouw in de maatschappij te staan. Het zou nochthans een mooie ervaring zijn.

De huidige maatschappij stelt zoveel eisen aan vrouwen, dat het soms moeilijk is je overeind te houden. Die baan, de kinderen, het huishouden... 2, veel, alles. Voor de 30ers en vooral de 40ers bracht de emancipatie geen keuzes maar een opeenstapeling van nog meer verantwoordelijkheden. Vooral omdat oude rolpatronen nog niet ingelost werden voor de nieuwe zeden en gebruiken. Nog steeds zijn er vrouwen die tegen hun zin kinderen krijgen. Of uit werken gaan waar ze die extra druk met het huishouden niet aankunnen. Nog steeds krijgen er vrouwen na een slippertje van hun man -door hun moeders en vriendinnen- te horen 'probeer het maar te vergeten, het is tenslotte een man'. Je moet als vrouw al stevig in je schoenen staan om constant tegen zoveel overdruk op te tornen. Ik ken genoeg vrouwen die energetisch leeg -op- zijn.
Probeer het maar: Op tijd lekker en vers eten op tafel, alle kleren gewassen en gestreken in de kast, het huis netjes aan kant, van 9 tot 5 op kantoor, er aantrekkelijk uit zien en je man nog behagen ook. En dat alles in opgewekte stemming! Vergeet daarbij niet de kinderopvang en opvoeding. Het is natuurlijk niet overal zo, maar veel vrouwen uit de eerste generatie fulltime werkende vrouwen mét kinderen zullen zich hierin herkennen.
Ja, er zullen wel vrouwen zijn die veel aandacht nodig hebben -zo lopen er trouwens ook mannen rond- veel vrouwen willen gewoon gehoord worden. Een hemelsbreed verschil!

Ik kan alleen maar hopen dat de nieuwe generatie vrouwen het beter heeft kunnen regelen en meer gezamelijke grond vinden. Tot die tijd is het behelpen. Onszelf wapenen, elkaar oppeppen en ons laten bijstaan door -onder andere- therapeuten om ons ervan te overtuigen dat we de teugels mogen laten vieren, dat we keuzes mogen maken, dat we mogen 'falen', dat we niet alleen verantwoordelijk zijn, dat we mogen een stapje terug zetten. Zelfs al worden we er op aangekeken, zelfs al is de tegendruk hoog. Want die kracht hebben nog niet alle vrouwen gevonden.
A.