Soms

moet ik gewoon even vallen om weer recht te staan. Dat heb ik dan ondertussen ook gedaan. Met meer kracht, meer inzichten, een nieuwe invalshoek en een ander gevoel over mezelf. En weet je, het zal me wel lukken. Misschien wat moeilijk, met de nodige struikeltochtjes en wat gehaspel, maar ik kan vertrouwen. In mezelf, mijn intuïtie en iemand anders. Uiteindelijk zal me dat best lukken.

It's all in my head

Het is trekken de laatste tijd, de laatste maanden. Ik wil wel maar het lukt niet. Mijn hoofd raast rond en wordt niet rustig. Kan niet rustig. Kan niet...

Lawaai. Altijd lawaai. Lawaai dat me gek maakt. Geluid. Blijvend geluid. Hoeveel meer heb ik nodig? Kan ik hebben?  De rust die ik nodig heb kan ik niet vinden. En hoe nu verder?

Raar

In de lagere school werden er soms 2 groepen gevormd, vooral bij turnen gebeurde dat wel eens: 2 leiders werden aangeduid en zij mochten dan kiezen. Ik werd steevast als laatste uitgekozen. In het middelbaar bleef ik het buitenbeentje, en werd ik uiteindelijk 'raar'. Waarom ik dan zo raar was of wat er dan zo raar aan me was wisten ze niet te duiden... gewoon raar.
Ik ben altijd raar gebleven op kantoor, tussen vrienden, in mijn leven. Ik hoor er niet bij, ik pas er niet in.

Ik klaag niet: ik heb een geweldige partner, een fantastisch kind en enkele vrienden. Toch blijft het steken. Als er een reünie is geweest en ik weer niet gevraagd ben. Als iemand niet meer van zich laat horen zonder reden, als ik van uitjes hoor waar ik niet van wist, als ik buitengesloten word. Raar...

Zij

Ze vult het huis met lege woorden,
hangt versplinterde dromen voor het raam.
Droogt dan de lucht met klamme handen
wast de tegels van papier en
hangt wat doffe hoop aan de verroeste deurscharnier

Waar zij geweest is hoef ik niet meer te komen.
Ik ben voldaan.

Zondag - Remco Campert

Zondag had ik me voorgesteld
in de hangmat door te brengen
tussen de stevige stammen van de bomen
dicht boven de aarde
en van de hemel ver genoeg verwijderd
om me een mens op zijn plaats te voelen.

Maar het regende.

Verwoorden

Het is moeilijk om te verwoorden wat je niet ziet, om weer te geven wat er niet lijkt te zijn... erbij horen en toch weer niet.

Hoe maak ik duidelijk dat ik ben zoals jij, en toch weer niet. Ik denk en voel, ik doe, ik ben. Op mijn manier, altijd op mijn manier.  Soms kan ik niet vatten wat jij bedoelt, dan weer kun jij niet zien wat ik zeggen wil, heel vaak ook zien we allebei wat er is. Soms zo kristalhelder en soms zeg ik zie je: het is er, zelfs al lijkt het er niet te zijn...