Wanhoop (2)

Wanhoop. Dat hele grote, dat je naar adem laat snakken, je onderduwt en je uit je lood slaat.  Je valt en even -heel even- weet je niet meer waar je bent, vanwaar je komt en waar je heen gaat.

Dat hele grote. 

Woorden, zinnen, leven...

'We think we’re writing something to amuse, but we’re actually saying something we desperately need to share. The real mystery is this strange need. Why can't we just hide it and shut up? Why do we have to blab? Why do human beings need to confess?'

Ted Hughes

Is er dan niets meer? Zijn er geen achtergebleven zinnen of verloren gelopen woorden die wachten om gevonden te worden? Kan ik niets meer vinden dat gezegd moet worden, vind ik mijn stem niet meer omdat de lef als eerste is verdwenen? Wil ik? Durf ik? Kan ik? 

Schilderen

Als ik schrijf dan vallen mijn woorden, maken ze een zinnen schilderij, een beeld, een verhaal, mijn verhaal.  Ik teken, ik schilder, ik laat mijn wooden vallen en kijk. Zie het beeld. Voel de woorden. Ontwar het verhaal. 

Waarop wacht ik? Wat heb ik nodig? Waarom begin ik niet? Waarom?

Ik schrijf, jij schrijft,...

Gewoon beginnen. Schrijven, typen, neerpennen. Gewoon zitten en beginnen. Langzaam, volhoudend. Volhardend, maar doorschrijven. Dat is wat ik moet doen, wat ik wil doen, schrijven.

En toch die twijfel. Kan ik het, wil ik het, lukt het me? Hoe en vooral waarom. 

Schrijven om te weten of schrijven om te vergeten?

Soms

moet ik gewoon even vallen om weer recht te staan. Dat heb ik dan ondertussen ook gedaan. Met meer kracht, meer inzichten, een nieuwe invalshoek en een ander gevoel over mezelf. En weet je, het zal me wel lukken. Misschien wat moeilijk, met de nodige struikeltochtjes en wat gehaspel, maar ik kan vertrouwen. In mezelf, mijn intuïtie en iemand anders. Uiteindelijk zal me dat best lukken.

Zij

Ze vult het huis met lege woorden,
hangt versplinterde dromen voor het raam.
Droogt dan de lucht met klamme handen
wast de tegels van papier en
hangt wat doffe hoop aan de verroeste deurscharnier

Waar zij geweest is hoef ik niet meer te komen.
Ik ben voldaan.

Dromen

Laat duizend zoete dromen
mijn hoofd doen zweven
en gaan waarheen ik
zelf het liefste wil

effenaf!

Ik heb het gehaald! 8 volledige uren heb ik overleefd. 8 uur met :

ZeurOma
Kind dat met de ZeurOma meezeurt
Lego van Megabloks die niet in elkaar te krijgen zijn
Ontelbare verhalen over Jan die.... Maria die... Jef die...
Hét verhaal over de kerststal van overgrootmoeder die opeens verdwenen was (oe? kendet nie? edde wat tijd?)
De huisinspectie door de plaatselijke huisbemoeial
Hét gesprek over mijn heel naieve (lees stomme) kijk op het leven, en de nood om daar nu (jaja NU) iets aan te doen

Maar ik heb het overleefd, zelfs zonder pint, wiskey of valium...
...en volgende week doen we dat nog over, maar dan en grand comité
Schol!

Worldwide Candle Lighting: 14 december 2008, 19 uur

Voor alle grote en kleine sterren

Ter herdenking van alle kinderen die de wereld verloren heeft, wordt er ieder jaar op de tweede zondag van december een nationale herdenkingsdag voor overleden kinderen gehouden. Op deze dag wordt er om 19.00u een kaarsje aangestoken door iedere persoon die zich aangesproken voelt. Dit kaarsje brandt ter ere van alle kinderen die gestorven zijn! Door dit te doen in de verschillende tijdsgordels, gaat er in 24 uur een golf van licht om de wereld. Dit jaar wordt het WORLDWIDE CANDLE LIGHTING voor de twaalfde maal gehouden en dit op 14 december 2008, om 19 uur

Ergernis!

Onlangs las ik een artikel waar stress bij vrouwen als een modeverschijnsel uitgelegd werd. Waar -wij dames- bij gebrek aan beter wat hyperventileren om extra aandacht te krijgen. Needless to say dat ik daar bijna een hyperventilatie aanval van kreeg.
Stress als modetrent? Jammer genoeg is het voor een man onmogelijk om een keertje als vrouw in de maatschappij te staan. Het zou nochthans een mooie ervaring zijn.

De huidige maatschappij stelt zoveel eisen aan vrouwen, dat het soms moeilijk is je overeind te houden. Die baan, de kinderen, het huishouden... 2, veel, alles. Voor de 30ers en vooral de 40ers bracht de emancipatie geen keuzes maar een opeenstapeling van nog meer verantwoordelijkheden. Vooral omdat oude rolpatronen nog niet ingelost werden voor de nieuwe zeden en gebruiken. Nog steeds zijn er vrouwen die tegen hun zin kinderen krijgen. Of uit werken gaan waar ze die extra druk met het huishouden niet aankunnen. Nog steeds krijgen er vrouwen na een slippertje van hun man -door hun moeders en vriendinnen- te horen 'probeer het maar te vergeten, het is tenslotte een man'. Je moet als vrouw al stevig in je schoenen staan om constant tegen zoveel overdruk op te tornen. Ik ken genoeg vrouwen die energetisch leeg -op- zijn.
Probeer het maar: Op tijd lekker en vers eten op tafel, alle kleren gewassen en gestreken in de kast, het huis netjes aan kant, van 9 tot 5 op kantoor, er aantrekkelijk uit zien en je man nog behagen ook. En dat alles in opgewekte stemming! Vergeet daarbij niet de kinderopvang en opvoeding. Het is natuurlijk niet overal zo, maar veel vrouwen uit de eerste generatie fulltime werkende vrouwen mét kinderen zullen zich hierin herkennen.
Ja, er zullen wel vrouwen zijn die veel aandacht nodig hebben -zo lopen er trouwens ook mannen rond- veel vrouwen willen gewoon gehoord worden. Een hemelsbreed verschil!

Ik kan alleen maar hopen dat de nieuwe generatie vrouwen het beter heeft kunnen regelen en meer gezamelijke grond vinden. Tot die tijd is het behelpen. Onszelf wapenen, elkaar oppeppen en ons laten bijstaan door -onder andere- therapeuten om ons ervan te overtuigen dat we de teugels mogen laten vieren, dat we keuzes mogen maken, dat we mogen 'falen', dat we niet alleen verantwoordelijk zijn, dat we mogen een stapje terug zetten. Zelfs al worden we er op aangekeken, zelfs al is de tegendruk hoog. Want die kracht hebben nog niet alle vrouwen gevonden.
A.

Openstaande rekeningen

Zoals ik vroeger wel eens zapte op TV, surf ik nu af en toe het net rond. Artikels lezen, blogjes die ik leuk vind. Af en toe stukjes die me raken. Zoals deze bijvoorbeeld.
Hoe graag had ik geschreven dat het allemaal goed komt. Dat kinderen ooit wel inzien dat het aan de 'andere kant' niet goed zat, dat netjes vewerken en verder huppelend door het leven gaan. Niet dus. Hengelend naar aandacht, afkerig, kwaad, angstig, verdrietig, afwerend, agressief -op welke manier dan ook- het zijn een hoop gevoelens waar zij mee moeten leren omgaan. Die zij moeten aanvaarden en integreren. Met de wetenschap dat ze nooit de verklaring zullen krijgen die ze deep down willen ~ misschien wel nodig hebben. Uiteindelijk recht op hebben. En mochten ze die toch krijgen, hoe te vertrouwen? Welke waarde heeft iemand die je altijd in steek laat? Voor hen die het kunnen afronden is er gewoonijk eerst een lange weg van vallen en opstaan. Leren vertrouwen, leren loslaten.
Ondertussen staan wij aan de kant en waken. Rapen brokstukken en lijmen. Zolang het nodig is.
En de afwezige ouder? Die doet verder waar hij goed in is: afwezig zijn en blijven!
A.

Do I go to sleep?

Slapen lukt me al weken niet. Onrust, wel willen niet kunnen loslaten... Ooit, dat beloof ik, ooit -snel- laat ik los. En tot die tijd, I go to sleep...



The Pretenders - I go to sleep

Vandaag

Vandaag was een prachtige dag vol mooie geschenken. Vandaag voel ik me perfect. En daar wil ik ook eens voor bedanken.



James Morrison - You give me something
You only stay with me in the morning
You only hold me when I sleep
I was meant to tread the water
But now I've gotten in too deep

For every piece of me that wants you
Another piece backs away

You give me something
That makes me scared alright
This could be nothing
But I'm willing to give it a try
Please give me something
Because someday I might know my heart

You only waited up for hours
Just to spend a little time alone with me
And I can say I've never bought you flowers
I can't work out what they mean

I never thought that I'd love someone
That was someone else's dream

You give me something
That makes me scared alright
This could be nothing
But I'm willing to give it a try
Please give me something
Because someday I might call you from my heart

But it might be a second too late
And the words that I could never say
Are gonna come out anyway

You give me something
That makes me scared alright
This could be nothing
But I'm willing to give it a try
Please give me something

You give me something
That makes me scared alright
This could be nothing
But I'm willing to give it a try
Please give me something
Because someday I might know my heart

Know my heart, know my heart, know my heart

Niets te verliezen en toch bang

Zo'n 25 jaar geleden was het, dat ik het boek van Renate Rubenstein las. Mooi geschreven, prachtige stijl, alleen kon ik het allemaal niet zo plaatsen. Ja natuurlijk was er veel verdriet bij de scheiding, en alles moest verwerkt. Kwam daar ook nog een enge ziekte bij, maar later werd alles weer goed voor haar. En dan dat einde: "Ik heb heel veel te verliezen, en ben maar een klein beetje bang".

Ik ben nu 25 jaar ouder, en ik begrijp het. Niet alleen het einde, ook -vooral- het begin. Het rauwe sentiment dat geen plaats heeft, waar het ook vandaan komt. Scheiding, verdriet, een onzinnig verlangen naar iets of iemand, niet ingevulde gevoelens... Wat het ook is, het blijft hetzelfde.
Ik zit hier nu zelf, vol opgekropte gevoelens die geen weg vinden. Zonder hoop of vooruitzicht. Met alleen wat innerlijk geharrewar dat ik niet kan loslaten. Terwijl het momenteel enkel een lege droom is, niets meer...

Ik heb dus helemaal niets te verliezen, maar ik ben af en toe heel erg bang.
Liefs,
A.

Sterrenkind - Isa...8 jaar

Het is al meer dan 8 jaar geleden. 8 jaar waarin veel gebeurd is, 8 jaar waarin ik jou een plaats probeer te geven. Sinds kort zonder schuldgevoel en zonder wrok. Nog steeds met verdriet. 8 jaar waarin zoveel veranderd is. Met toch nog een kind, zonder man, veel bagage weggelegd. 8 jaar waarin het leven verder is gegaan, waarin ik nog altijd het evenwicht tussen mezelf en een wereld zonder jou probeer te vinden. Relativeren moet je dan, want het kan altijd erger zegt men.
Ja, alles kan altijd erger. Of toch bijna.

Tragic ~ Magic

Ik weet dat wie dit leest soms kan denken dat mijn leven een puinhoop is... dat is het ook. Een prachtige heerlijke puinhoop. MIJN puinhoop!
A.

Sterren (2)

Ook de afgelopen maanden -tijdens mijn meest zwarte dieptepunten- bleek het geloof standvastig.
Nadat alle andere vermogens verdwenen zijn, is er een die de mens blijkbaar als laatste verliest: het vermogen om te hopen. Dat deze hoop haaks op de inktzwarte wanhoop staat, laat een overdonderende indruk na. Een ervarig die mythische proporties kan aannemen. Want als er uiteindelijk een signaal komt, is de verweesdheid compleet: als er gehoor is, is er dan ook een antwoord, waar zoek ik de woorden, hoe vind ik mijn verhaal?

Luisteren?

en dan lees ik de volgende dag in een boek

Bid en u zal gegeven worden
zoekt en gij zult vinden
klop aan en u zal opengedaan worden

een boek dat er helemaal niets mee te maken heeft... Luisteren hé

Sterren

Ooit aanbeden en geprezen. Maar sinds hun neerval toch niet meer wat het geweest is: gehoord zijn, helder voelen. In een kale wereld leek het alsof een onpeilbare geest een uitweg bood. Zo eindigde een weten in een betekenisloos zwijgen.

Hoeveel later met veel lawaai een geloven ingestapt -is het vooral oorverdovend stil in mijn zijn. Murw geslagen door zoveel onttovering, schijnen de sterren extra sterk; praat ik in het donker met woorden die soms alleen maar water zijn. Twijfelt mijn wezen: luisteren ze - weten ze - begrijpen ze?

Poëzie

Vandaag gedichtendag.. gewoon omdat ik er zo van hou.
Enjoy!
A.