Zoals ik vroeger wel eens zapte op TV, surf ik nu af en toe het net rond. Artikels lezen, blogjes die ik leuk vind. Af en toe stukjes die me raken. Zoals deze bijvoorbeeld.
Hoe graag had ik geschreven dat het allemaal goed komt. Dat kinderen ooit wel inzien dat het aan de 'andere kant' niet goed zat, dat netjes vewerken en verder huppelend door het leven gaan. Niet dus. Hengelend naar aandacht, afkerig, kwaad, angstig, verdrietig, afwerend, agressief -op welke manier dan ook- het zijn een hoop gevoelens waar zij mee moeten leren omgaan. Die zij moeten aanvaarden en integreren. Met de wetenschap dat ze nooit de verklaring zullen krijgen die ze deep down willen ~ misschien wel nodig hebben. Uiteindelijk recht op hebben. En mochten ze die toch krijgen, hoe te vertrouwen? Welke waarde heeft iemand die je altijd in steek laat? Voor hen die het kunnen afronden is er gewoonijk eerst een lange weg van vallen en opstaan. Leren vertrouwen, leren loslaten.
Ondertussen staan wij aan de kant en waken. Rapen brokstukken en lijmen. Zolang het nodig is.
En de afwezige ouder? Die doet verder waar hij goed in is: afwezig zijn en blijven!
A.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten