Ooit aanbeden en geprezen. Maar sinds hun neerval toch niet meer wat het geweest is: gehoord zijn, helder voelen. In een kale wereld leek het alsof een onpeilbare geest een uitweg bood. Zo eindigde een weten in een betekenisloos zwijgen.
Hoeveel later met veel lawaai een geloven ingestapt -is het vooral oorverdovend stil in mijn zijn. Murw geslagen door zoveel onttovering, schijnen de sterren extra sterk; praat ik in het donker met woorden die soms alleen maar water zijn. Twijfelt mijn wezen: luisteren ze - weten ze - begrijpen ze?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten