Het is storm binnenin, meer nog -een orkaan raast door me. Tegen alles wat me in de weg staat. Tegen mezelf dus... Op al wat was, al dat niet was. Afsluiten wat ik eigenlijk niet wil verliezen.
Jaren ben ik elk –vooral ‘slecht’- gevoel uit de weg gegaan, mij achter een “met mij gaat alles goed” masker gehouden. Ik heb nooit getreurd om dingen die ik gemist heb: kindertijd, jeugd, ouders, warmte, liefde, schooltijd... noem maar op. Ik heb gedaan alsof het er niet was. Huilen of treuren hoorde er niet bij. Logisch. Als ik huilde was dat niet vervelend voor mij, maar voor anderen die daar absoluut geen boodschap aan hadden. Dat gevoel dat ik een verschrikkelijke aansteller ben heb ik gehouden. Nog altijd kan ik mijn eigen verdriet niet serieus nemen, en word ik ongemakkelijk van medeleven. Ik heb dat nooit gekregen.
Als het leven dan ook nog moeilijk is, Wat doe je dan? Trainen om hard te worden en huilen negeren. En hard worden doe je snel genoeg als je eenmaal alleen de wereld in moet, en dat begint al op school.
De laatste tijd wordt de kraan een beetje opengezet. Trying to find closure. Nee, ik hou hier niet van. Ik voel me uitgeput en leeg. En toch... Ik heb wéér een stuk afgerond. Ik ben er doorgekomen. Heelhuids. En daar ben ik trots op, want ik kan wel zeggen dát viel niet mee. Vergeleken daarbij is dit loslaten een peulenschil.
Dus af en toe is er storm. Je mag hard van me weg lopen, of bij me komen zitten. Maar laat het alsjeblieft razen, zodat de rust binnen kan.
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten