De infinitief - Leonard Nolens

Jezelf zijn.
Jezelf zijn om het even wie.
Maar jezelf zijn.

Je rechterhand verkwanselen
Aan vreemden, je geboorterecht vertalen
In een ander, tot huilens toe trainen
In scheelzien naar doelen, je kop
Verliezen in muizenissen van vrienden,
Maar jezelf zijn.
Jezelf zijn om het even wie.
Maar jezelf zijn.

Je eigenliefde kopen
Van straatventers, met je zelfhaat
Honden dresseren, met je hartaandoening
Honderden klokken gelijkzetten daar
In een land overzee, in het holst
Van de nacht elektronisch bankieren
Als snotaap van zeven, verdwaald
In zijn verdwenen ouderhuis.

Maar jezelf zijn.
Hoe prachtig, hoe vermoeiend,
Jezelf zijn om het even wie.

De trein

Iedere aanstaande ouder verheugt zich op zijn kind. Denkt aan de wonderbaarlijke reis die gaat beginnen, en stelt zich het leven als mama of papa voor. En al hebben we nog geen ervaring, we hebben al zoveel anderen 'de trein' zien opstappen, dat we de reis wel kunnen dromen. Krijg je het routeplan niet volledig uitgestippeld, dat bepaal je voor een groot stuk zelf... of dat denk je toch.

Ik heb een geweldig kind. Ik zag al zoveel ouders op de trein naar dat fantastische land stappen, en zag mijn zitje al klaar staan. Alleen... er zijn wel meer treinen. Je hebt die hele drukke, volle die af en aan rijden en waar iedereen zich tegelijk in propt. En dan heb je de andere. Met een zee van plaats, die mondjesmaat rijden op andere tijden, een andere route, naar een ander land.
Pieps is anders. Hij heeft ASS. Autisme spectrum stoornis. Voor Pieps is de wereld één groot geheel, die hij niet in stukjes kan knippen. ASS is geen ziekte, het is een sociale, emotionele, communicatieve handicap. Voor Pieps is het niet levensingrijpend, maar het maakt dingen wel gecompliceerder. Het is verweven in zijn persoonlijkheid. Het wordt nooit beter, het gaat nooit over, het blijft zo.

Ik heb het er behoorlijk moeilijk mee gehad. Mijn eigen lieve Pieps in een wereld die hem maar niet schijnt te begrijpen. Een wereld die ik herken en waar ik ook mijn plaats niet in kan vinden. En toch, met wat moeite en het respect dat we allemaal anders mogen zijn, kom je een heel eind.
Pieps is niet egoïstisch maar egocentrisch en daardoor kán hij niet (snel) aan anderen denken. Hij kan kwetsend uit de hoek komen, terwijl dat niet zijn bedoeling is en hij eigenlijk gewoon verdrietig of paniekerig is. Hij is bloedeerlijk, en begrijpt de wereld met zijn subtiele aanwijzingen en hints gewoon niet. En als hij daardoor iemand pijn doet, is dat net omdát hij het niet begrijpt.
Alles heeft zijn plek en alles moet benoemd, absolute duidelijkheid in communicatie is vereist. Hij houdt absoluut niet van veranderingen en verrassingen, vakanties, verjaardagen en feestdagen maken hem heel gespannen. Hij is extreem angstig, angstig voor elk contact dat hij niet zelf initieert. En hoewel hij soms heel moeilijk zijn gevoelens uit, daarom heeft hij ze niet minder.
Maar Pieps heeft ook hele fijne humor -geen flauwe grappen humor, maar heel rechtlijnig en doordacht. Hij is hulpvaardig en standvastig. En zijn liefde is echt en onvoorwaardelijk, zijn knuffels gemeend en warm.
Nog steeds zoek ik het grondplan om hem te begrijpen, want soms raak ik ook nog wel eens de weg kwijt. Maar dan zie ik mijn knulletje weer een keer vol overgave spelen -helemaal opgaan in zijn enthousiasme- of omarmt hij me in al zijn liefde, en dan weet ik gewoon: dit komt goed.

Ik zit dus op de trein. Niet de trein die ik wou kiezen, de trein die hij gekozen heeft. Het is niet de reis die ik in gedachten had toen ik vertrok. Het is oneindig veel mooier.

Men Moet - Toon Tellegen

Men moet altijd
enigszins verdrietig zijn,
anders is men verloren,

maar men moet
wel een beetje verloren zijn -
van het reddeloze soort -
anders zou
men alleen maar gelukkig zijn,

toch moet men ook gelukkig zijn,
zo
maar gelukkig kunnen zijn,
in alle staten van geluk,

anders zou
men maar verdrietig zijn,
enigszins verdrietig,
altijd.

Als de dag je vriend niet was, dan was hij je leraar

Soms heeft het leven de neiging zich te herhalen en te spiegelen in al wat je doet. Laat me toelichten... Zoals ik al geschreven heb, heeft mijn laptop het begeven. Herstel is mogelijk, maar of alles er nog op zal staan is de vraag. Wat er op staat? Gewoon een boel hebbedingen, wat adminstratie en 'gevoelsspul'. Ik maak me dus zorgen, samen met een gevoel van onmacht. Onmacht om de dingen niet in de hand te hebben. Onnodig wellicht, maar toch. Ik zit er nu eenmaal mee. Loslaten is ook nooit mijn sterkste kant geweest. En laat dat nu net spelen.

De laatste weken loop ik met een gevoel van onbehagen. Een algemene malaise zeg maar. Klaar om na een lange tijd van hard werken een nieuwe weg in te slaan. Weg balast, weg onzekerheid, weg oud zeer. Alleen betekent dat ook dat ik een paar oude veiligheden op moet geven. En daar wringt het schoentje: Wil ik dit wel, en wat komt er in de plaats? Ik heb -nog niet- het vertrouwen om te aanvaarden en te weten dat wat komt goed zal zijn. Ik heb ook niet het gevoel om weg te stappen. En zo hang ik er dus al een poosje tussenin. Schommelend tussen donker en licht...

Dan crashed mijn computer vol hebbedingetjes en gevoelsspulletjes... je weet wel. En dus vraag ik me af, ben ik iets kwijt? Of beter nog, is het echt zo belangrijk dat er iets kwijt zou zijn?

Wat het is - Erich Fried

Het is onzin
Zegt het verstand
Het is wat het is
Zegt het gevoel

Het is ongeluk
Zegt de berekening
Het is alleen maar verdriet
Zegt de angst
Het is uitizchtloos
Zegt het inzicht
Het is wat het is
Zegt het hart

Het is belachelijk
Zegt de trots
Het is lichtzinnigheid
Zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
Zegt de ervaring
Het is wat het is
Zegt de liefde

Hersenspinsel

Ergens onderweg heb ik
iets opgepikt-
jou wellicht- en dat
vult dagen die
opvolgen, nachten
van onrust, uren
voor de dageraad.
Op gang komende
weerspiegeling-

Kies - Bart Moeyaert

Bestaan kan iedereen.
Er zijn vraagt moed.
En wat de dichter doet
is pleiten voor het een.
Hij wil zijn leven niet
door wekkers laten leiden
of als een hond onthouden
dat hij kan slapen tot
het rinkelt naast zijn oor.
Hij bauwt niet na
wat hij soms uit
een mond hoort vallen
op tram acht, of met
een zwarte kwast over
een smoel geschreven ziet.
Zelf houdt hij niet
van vlekken maken,
maar als het bot moet
stelt hij dingen scherp
zodat het snijdt.
Hij woelt en spit graag,
graaft de scherven
uit de klei, haalt het beste
wat er is naar boven,
ook al weet hij dat er
daardoor naast zijn hart
een stem blijft jeuken,
maar ach zo gaat dat
als de dingen moeilijk
worden en je bereid bent
met een pen van krijt
of kool te schrijven.
Hij is het best geplaatst
om iets over de gum
te zeggen, omdat hij
als geen ander weet
hoe leeg het is als hij
het blad omslaat, hoe snel
de fout, maar ook hoe klein
en hoe verlamd
een hand van angst.
En daarom juist blijft hij
in potlood denken,
want dat is volgens hem
het wezen van er zijn.